چرا رژیم اسرائیل به ایران حمله نکرد؟

نخستین ساعات سال جدید عبری، درست زمانی که یهودیان ساکن فلسطین اشغالی قصد داشتند به سنت گذشتگان تکه‌های سیب را در عسل فروکنند، صدای آژیر در سرزمین‌های اشغالی پیچید. اما شهرک‌نشینان قبل از اینکه  بتوانند خود را به پناهگاه برسانند، با بارش موشک‌های ایران غافلگیر شدند.

اگرچه سطح تنش میان تهران و تل‌آویو بعد از ترور شهید «سید حسن نصرالله»، دبیرکل حزب‌الله لبنان و شهید سردار «عباس نیلفروشان»، معاون عملیات سپاه از سوی رژیم صهیونیستی در بیروت به اوج خود رسیده بود، اما عملیات موشکی پیشین ایران همچنین صبر دوماهه و استراتژیک کشورمان بعد از ترور شهید «اسماعیل هنیه»، رئیس دفتر سیاسی حماس در تهران سبب شده بود برخی محافل سیاسی و بین‌المللی منتظر واکنش محافظه‌کارانه‌تری از جانب کشورمان باشند.

هرچند بر اساس هدف‌گذاری مسئولان ارشد و مقامات عالیرتبه نظامی و امنیتی کشورمان، این حمله گسترده نقاط استراتژیکی چون پایگاه هوایی نواتیم و مقر موساد در تل‌آویو را هدف قرار داد و عامدانه و آگاهانه از واردکردن تلفات انسانی پرهیز کرد، اما شلیک ۲۰۰ موشک هایپرسونیک فتاح و خیبرشکن، بزرگ‌ترین حمله موشک‌های بالستیکی تاریخ را رقم زد؛ سیب‌های عید «هشانا» از دهان افتاد و ترس، کام شهرک‌نشینان و کابینه عادی و جنگی رژیم اسرائیل را در یکی دیگر از روزهای اکتبر تلخ کرد.

بنیامین نتانیاهو که در یک‌سال گذشته تمام طرح‌های صلح و آتش‌بس در غزه را با ادعای «جنگ تا نابودی حماس» و «آزادی اسرای بازداشتی اسرائیلی» رد کرده بود، حالا در آستانه ۷ اکتبر و سالگرد حمله به غزه با اینپرسش جدی مواجه شد که چه واکنشی به ایران نشان خواهد داد؟ نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی در نخستین واکنش اعلام کرد به حملات ایران واکنشی سخت نشان خواهد داد و حتی رسانه‌های منتسب به سیستم اطلاعاتی و امنیتی رژیم صهیونیستی حمله به تاسیسات نفتی و هسته‌ای کشورمان را هم محتمل دانستند، اما خورشید ۷ اکتبر سال ۲۰۲۴ در شرایطی طلوع کرد که هیچ خط و خبری از حمله نبود.

آیا نمایش بی‌بی به تعویق افتاده یا بر اساس آنچه شماری از رسانه‌های عبری‌زبان ادعا کردند، جو بایدن رئیس‌جمهور امریکا در ازای یک بسته پیشنهادی، رژیم صهیونیستی را از حمله به برخی اهداف منصرف کرد؟

پاسخ دقیق و درست به این پرسش در حال حاضر امکان‌پذیر نیست؛ چراکه خاورمیانه بر لبه تیغ راه می‌رود و تاریخ نیز همیشه آماده تکرار است، اما تا همینجا می‌توان چند عامل را در احتیاط رژیم صهیونیستی موثر دانست؛ نخستین آن فروپاشی افسانه نفوذناپذیری گنبد آهنین، سامانه دفاع هوایی ارتش صهیونیستی است. گنبدی که با وجود مساعدت امریکا نتوانست مقابل رگبار موشکی ایران مقاومت کند و به اذعان رژیم اسرائیل به پایگاه‌های هوایی و تاسیسات نظامی اصابت کرد.

هر ساعت که از موج حملات موشکی ایران می‌گذشت، تصاویر ماهواره‌ای و میدانی بیش از پیش نشان می‌داد این حمله آنگونه که رهبران رژیم صهیونیستی ادعا می‌کردند، کم‌اهمیت نبود. از همه مهم‌تر اینکه سامانه موشکی ایران چنان به نقطه‌های هدف رسیده بود که بدون هیچ خطایی، جان افراد غیرنظامی را تهدید نکرد؛ این یعنی برعکس این هدف نیز به‌راحتی ممکن و میسر بود و هست!

مولفه بعدی، دکترین نظامی رژیم اسرائیل است که بعد از یک سال، نادرستی خود را به ساکنان اراضی اشغالی و البته حامیان و متحدان تل‌آویو نشان داد. جنگی که ۷ اکتبر سال گذشته با حمله به شمال غزه آغاز شد، حالا متاستاز کرده و علاوه بر فلسطین، لبنان، یمن، سوریه و عراق را شامل شده است و قطعا افزودن ایران به این فهرست، گزینه‌ای نیست که به نفع رژیم صهیونیستی و هم‌پیمانانش باشد.

در سالگرد ۷ اکتبر، ادعای برتری نظامی و اطلاعاتی رژیم اسرائیل در چندین جبهه متزلزل شده است؛ کشتار مردم بی‌گناه غزه و لبنان را نمی‌توان پیروزی دانست و در عین‌حال هیچ چشم‌انداز استراتژیک روشنی وجود ندارد که خروج صهیونیست‌ها را از باتلاق جنگ تضمین کند.

دکترین عملیاتی رژیم اسرائیل که پیش از این روی جنگ‌های کوتاه‌مدت علیه بازیگران غیردولتی نظیر حماس و حزب‌الله متمرکز بود، ناکارآمدی خود را نشان داده و به یک درگیری فرسایشی و چندجانبه بدل شده است. این در حالی است که تداوم درگیری‌ها در غزه با حماس همچنین عدم دسترسی به اسرای اسرائیلی، ادعای توفیق صهیونیست‌ها را به‌صورت جدی زیر سوال برده است.

حزب الله لبنان نیز با وجود متحمل‌شدن تلفات سنگین در پی انفجار پیجرها همچنین ترور رهبران ارشد خود، همچنان دست بالا را در سرزمین‌های جنوبی لبنان حفظ کرده و کمربند شمالی فلسطین اشغالی را غیرقابل سکونت ساخته‌اند و در این میان نمی‌توان از قدرت ایذائی عراق و آسیب یمن به شریان‌های اقتصادی و لجستیک رژیم صهیونیستی غفلت کرد. تشدید تنش در کرانه باختری نیز اصلا گزینه‌ای نیست که به نفع رژیم صهیونیستی و شرک‌نشینان باشد.

نزدیک‌شدن به زمان انتخابات ریاست‌جمهوری امریکا، انزوای رژیم صهیونیستی در جهان، موج منفی افکار عمومی نسبت به جنایات رژیم اسرائیل، تظاهرات هفتگی گسترده علیه نتانیاهو از سوی شهرک‌نشینان و فاصله‌گرفتن متحدان اروپایی تل‎‌آویو نظیر فرانسه در کنار عوامل یادشده حکایت از این دارد که رژیم اسرائیل، دیدگاه روشنی درباره عاقبت تشدید درگیری خود با ایران ندارد؛ هرچند که برای جلوگیری از نمایش ناکامی بیشتر به‌ویژه در جنگ روانی، نمی‌توان احتمال نشان‌دادن واکنشی نمایشی را از ذهن دور داشت.