نامه سردبیر عصر ایران به حسن روحانی: خدا را شکر که حقوقدان هستید نه سرهنگ!

به گزارش پشت پرده : در پی انتشار نامه سردبیر عصر ایران به رئیس جمهور در اوایل فروردین امسال، اخیراً ریاست جمهوری از جعفر محمدی به اتهام نشر اکاذیب و توهین شکایت کرده است. آنچه در پی می آید، نامه جدید سردبیر عصر ایران به حسن روحانی است:

جناب آقای حسن روحانی
رئیس جمهور محترم

سلام

اوایل امسال که کرونا مردم ایران را غافلگیر کرده بود و همه، دعوت به ماندن در خانه می کردند، نامه ای به شما نوشتم و منتشر کردم.

در آن نامه از شما به خاطر دستورتان برای بازگشایی ادارات در روزهای نخست سال انتقاد کردم.
متن آن نامه را زیر همین نامه باز نشر می کنم تا مردم خود قضاوت کنند.

اکنون خبر رسیده که ریاست جمهوری از من به خاطر نوشتن نامه به رئیس جمهور ، شکایت کرده و مرا متهم به اشاعه اکاذیب و توهین کرده است!

از لطف تان ممنونم؛ واقعاً ممنونم: در دو انتخابات ریاست جمهوری اخیر که عصر ایران از شما حمایت کرده بود، امر بر برخی مشتبه شده بود که ما و دولت، سر و سری با هم داریم و مانند بسیاری دیگر، در دیگ انتخابات برای خودمان پست و رانت پخته ایم. حال آن که من و سایر همکارانم در تحریریه عصر ایران، قبل از رئیس جمهور شدن شما، روزنامه نگار بودیم، اکنون هم روزنامه نگار هستیم و در آینده هم روزنامه نگار خواهیم بود و اساساً شرط عضویت در تحریریه عصر ایران این است که فرد، پست و مقام دولتی نداشته باشد.

جناب آقای رئیس جمهور!

ما را متهم کرده اید به اشاعه اکاذیب! کدام کذب؟ در آن نامه نوشته بودم که شما برای این که کرونا نگیرید، جلسات تان را به “حافظیه” منتقل کرده اید که سالن بزرگ تری دارد و امکان رعایت فاصله وجود دارد.
نوشتم که در جلسات، نزدیک ترین فرد به شما، با شما دو متر فاصله دارد، نوشتم که شما برخی جلسات تان را به صورت ویدئو کنفرانس برگزار می کنید و … . کدام شان دروغ است آقای رئیس “دولت راستگویان”؟

نوشتم که مگر جان شما از جان کارمندان تان عزیر تر است؟ و شما رفته اید به اتهام توهین شکایت کرده اید! راستی جان تان از جان بقیه عزیز تر است؟

جناب آقای روحانی!

خوشحالم که حقوقدان هستید و نه سرهنگ! و الّا معلوم نبود که به جای شکایتی چنین واهی چه بر سرمان می آوردید. اما یادتان باشد که این رسم ریاست بر جمهور نیست که حتی تحمل یک نامه را هم نداشته باشید، آن هم نامه کسی که ریاست جمهوری تان را مدیون او و امثال او هستید که دو بار تمام قد، پای شما ایستادند و مردم را تشویق کردند که به شما رأی بدهند و در تمام این هفت سال، به خاطر سوء مدیریت های شما، فحش شنیدند.
البته منتی از این بابت بر شما نداریم که اگر حمایت کردیم نه به خاطر شما که برای ایران مان بود؛ آن روزها، ما بین شما و رقبای تان، شما را برای ایران بهترین گزینه “موجود” (و نه ممکن) تشخیص دادیم و پشیمان هم نیستیم چون کار برای وطن پشیمانی ندارد ولو آن که رئیس جمهوری که برنده می شود، آنی نباشد که فکرش را می کردیم.

خودتان هم می دانید که بعد از آن نه مراجعه ای برای پست و مقام داشتیم و نه رانتی گرفتیم. همچنان در تحریریه نشستیم و بعد از استقرار شما در دولت، نقدتان کردیم چرا که شأن رسانه را نقد قدرت می دانیم. حالا هم که داریم هزینه اش را می پردازیم و چند روز دیگر باید برای بازپرسی به دادسرا بروم که می روم و با سربلندی از خودم دفاع می کنم علی برکه الله.

آقای رئیس جمهور!

این چند سطر را ننوشتم که معاونت حقوقی تان بیاید رضایت بدهد. اتفاقاً در این چند روز، برخی دوستان خیرخواه تماس گرفتند برای وساطت و رضایت. از همه شان تشکر کردم و گفتم که اگر من واقعاً جرمی مرتکب شده ام در برابر رأی دادگاه تسلیم خواهم بود ولی اگر جرمی مرتکب نشده ام، نیازی به وساطت نیست و این ریاست جمهوری است که باید رأساً برای جبران شکایت واهی اش، آن را مسترد کند. (البته شایدبرای این نامه هم بروند شکایت کنند!)

من برای دادگاه آماده ام ولی یادتان باشد که سال آینده، این موقع، شما “رئیس جمهور سابق” هستید و من همچنان “روزنامه نگار” هستم بدون قید سابق؛ البته اگر زنده بمانیم که این روزها، مرگ از هر چیزی به هر کسی نزدیک تر است.
و نهایتاً قضاوت بین «رئیس جمهوری که روزگاری از بستن دهان منتقدان به خدا پناه می برد و امروز به خاطر یک نامه شکایت کرده» و من و امثال من با خدا و تاریخ و آیندگان.

ایام به کام آقای رئیس جمهور
جعفر محمدی
سردبیر عصر ایران

متن نامه ای که منجر به شکایت ریاست جمهوری از سردبیر عصر ایران شد

جناب آقای حسن روحانی
رئیس جمهور محترم

سلام

با تبریک سال نو و قدردانی از زحماتی که تا کنون برای مهار کرونا کشیده اید، بی هیچ مقدمه دیگری سراغ اصل مطلب می روم:

– شما جلسات تان را از پاستور به حافظیه منتقل کرده اید تا فضای بزرگ تری داشته باشید و بتوانید با رعایت فاصله بهداشتی مناسب از یکدیگر، بنشینید و کرونا نگیرید.( در عکس ها مشخص است که نزدیک ترین فرد به شما در فاصله دو متری تان نشسته است)

– شما کارهایتان را از طریق ویدئو کنفرانس پیگیری می کنید

– مجلس شورای اسلامی مدت هاست که تعطیل است و تنها دو بار جلسه مجازی برگزار کرده

– مجلس خبرگان رهبری اجلاس اسفندماه خود را به تعویق انداخته است

– مجمع تشخیص مصلحت نظام و شوراهای متعدد موجود در ساختارهای حکومتی تعطیل هستند…

و حالا چند سوال: پس چرا کارمندان دولت را تعطیل نمی کنید؟ جان شما از کارمندان عزیزتر است؟ آیا کارمندان هم می توانند مثل شما در اتاق های بزرگ و با فواصل دو متری از یکدیگر و ارباب رجوع مستقر شوند و با ویدئو کنفرانس کار کنند؟

آیا همه کارمندان مثل شما خودروی اختصاصی دارند تا بدون نگرانی از کرونا، از پارکینگ خانه تا پارکینگ اداره بروند یا اکثرشان مجبورند مسیر خانه تا اداره و بالعکس را با تاکسی و اتوبوس و… طی کنند و در کل مسیر نگران این باشند که نکند از فرد کناری شان کرونا بگیرند؟

آقای روحانی!
انگلیس، آمریکا، روسیه، فرانسه، ایتالیا، اسپانیا، مجارستان، نیوزیلند، یونان،استرالیا، اردن، گرجستان، آذربایجان، لبنان، تونس، ژاپن، هند و بسیاری دیگر از کشورها، مقررات سختگیرانه ای، از قرنطینه کامل تا مجازات نقدی و حتی بعضا زندان برای ترددهای شهری و غیرشهری وضع کرده اند چون می دانند در شرایطی که نه واکسنی برای کرونا وجود دارد و نه دارویی، تنها راه عقلانی و انسانی برای نجات جان شهروندان شان، همین محدودیت هاست.

اما شما همچنان شرایط را “شنبه عادی” جلوه می دهید، با صراحت می گویید اصلا قرنطینه ای نخواهیم داشت، ادارات را تعطیل نمی کنید، با اصنافی که بدون ضرورت فعال اند برخورد نمی کنید، محدودیت ترددهای شهری وضع نمی کنید، جلوی سفرهای بین شهری را نمی گیرید و… .

واقعاً این وضعیت با شرایط قبل ازکرونا چه تفاوتی دارد؟!
تا کی قصد دارید توصیه درمانی کنید؟!
واقعاً چه در سر دارید؟ چه راهکاری می خواهید رو کنید که دنیا به آن نرسیده؟!
مردم از این همه بی عملی نگرانند.

آقای رئیس جمهور!
شما به عنوان یک روحانی بهتر از من می دانید که بی توجهی به جان مردم که منجر به مرگ شان شود، چه عقوبتی دارد. حتما بیشتر از من نیز به قبر و قیامت باور دارید.

حال از شما می پرسم اگر از بین کارمندانی که امروز بی هیچ نیاز واقعی کشور، مجبور شدند سر کار بروند، حتی یک نفرشان مبتلا به کرونا شده باشد و بمیرد، چه پاسخی در دادگاه الهی خواهید داشت؟!

می دانید که سیستم اداری تا ۲۰ فروردین هر سال عملا کار چندانی انجام نمی دهد. حال بر اساس کدام منطق و محاسبه عقلانی به این نتیجه رسیدید که اگر میلیون ها کارمند و خانواده آنها را در معرض ابتلا به کرونا و مرگ قرار دهید، با صرفه تر از تعطیلی ادارات در اول سال است؟!

شما موظف هستید که توضیح دهید و مردم را قانع کنید!

رییس جمهور محترم!

اگر خدای ناکرده شما به کرونا مبتلا شوید، قاعدتا بهترین خدمات درمانی را دریافت خواهید کرد اما مردم عادی که این روزها به حکم شما مجبورند از قرنطینه خارج شوند، نگران سرنوشت شان در صورت ابتلا هستند.

کادرهای درمانی خسته اند و امکانات نیز پاسخگوی سونامی کرونا نیست. پس چرا نمی گذارید مردم به توصیه خودتان برای ماندن در خانه عمل کنند؟

چرا از اعلام آمادگی نیروهای مسلح برای کنترل و محدودسازی ترددها استقبال نکردید و از این شرایط برای ارتقاء همدلی ها و همکاری ها بهره نبردید؟

واقعا جان مردم و سلامت روانی شان چقدر برایتان اهمیت دارد؟

آقای روحانی!
به حکم ضرورت و به حرمت حیات انسان، ادارات و سازمان هایی را که ارائه خدمات شان فوریت ندارد تعطیل کنید و به پویش مردمی #درخانه_بمانیم بپیوندید.

در پناه حق باشید
جعفر محمدی